Het verleden heb ik nodig om pijn toekomst te bewandelen,

Ik wil mezelf alleen maar troosten, troosten van de pijn.Van het verdriet dat in mijn zit,in mijn leeft en in mij voelt.Het is een gevoel waar mee ik moeite heb, moeite om mezelf zoveel pijn te zien hebben, moeite om te accepteren dat dat de pijn is waarmee ik moet leven. Dat dat niet zult verdwijnen en het altijd bij me zal blijven. Vroeger is bij mij een pijnlijk woord zoveel verwondingen die ik daar heb opgelopen. Verwondingen die nu moeiten helen, helen tot het zich sluit. Littekens zullen het uiteindelijk worden, littekens vol verdriet en pijn. Maar met die littekens kan ik leren leven en ze zullen me uiteindelijk de kracht geven. Ookal voelt het nu niet zo diep van binnen weet ik dat er vrede zult komen in mijn lichaam en geest.Dat de acceptatie er zult wezen en ik niet meer voor mijn verdriet zal vrezen. Het klinkt allemaal nog zo ver weg maar het is vast dichterbij dan ik zelf besef.